Όνειρο ανοιξιάτικου απομεσήμερου

Το μαγιάτικο απομεσήμερο είναι ζεστό και ευχάριστο. Από το ανοιχτό παράθυρο εισβάλλουν στο σπίτι τα αρώματα του κήπου, το κελάηδημα ενός αηδονιού, το απαλό αεράκι. Η τηλεόραση ανοιχτή στον κρατικό σταθμό μεταδίδει τα τεκταινόμενα στο Προεδρικό Μέγαρο κι ένα χαμόγελο αγαλλίασης διαγράφεται στο πρόσωπό μου. Επιτέλους, τα κατάφεραν, σκέφτομαι. Σχημάτισαν κυβέρνηση εθνικής ενότητας διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες, βάζοντας πάνω απ’ όλα και όλους το εθνικό συμφέρον, παραβλέποντας τις διαφορές και εστιάζοντας σε αυτό που όλοι διατείνονται ότι τους ενδιαφέρει: το καλό της χώρας και των πολιτών της. Εξηγούν ότι θα επιλέξουν τα πιο άξια στελέχη τους και το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό της ελληνικής κοινωνίας να στελεχώσουν την κυβέρνηση, που θα κληθεί να παλέψει τα προβλήματα, όπως το όρισαν, άλλωστε, ψηφίζοντας, λίγες μόλις μέρες νωρίτερα, οι Έλληνες πολίτες. Τώρα πια η ελπίδα ανθίζει, τώρα όλα θα πάνε καλά… Θόρυβος βομβαρδίζει τ’ αυτιά μου. Οι λέξεις χάνονται, σβήνουν… Ίσως είναι κάποιες καρακάξες που καυγαδίζουν στην αυλή, καλύπτοντας με το ενοχλητικό τους κράξιμο τις σημαντικές εξαγγελίες. Ένας αγέρας που ξαφνικά δυναμώνει ξεσπάει τις ριπές του, τις στέλνει στο δωμάτιο και το ελαφρώς ιδρωμένο κορμί μου αναρριγά. Ανοίγω τα μάτια συνειδητοποιώντας ότι όλα ήταν ένα όνειρο. Στην ανοιχτή τηλεόραση ο καυγάς των καλεσμένων, που με έχει ξυπνήσει, έχει ανάψει. Μιλούν όπως συνήθως ο ένας πάνω στον άλλο, αδιάφοροι αν καταλαβαίνουμε όσα λένε, χειρονομώντας με πάθος. Αντιλαμβάνομαι από τους τίτλους που περνούν στο κάτω μέρος ότι όλα έχουν τελειώσει και πάμε πια σε νέες εκλογές, ότι για άλλη μια φορά τα περίφημα μηνύματά μας, τα οποία όλοι διατείνονταν ότι έλαβαν αλλά εν τέλει κανείς δεν είχε λάβει, δεν έφτασαν στα ανύπαρκτα αυτιά τους κι ότι όλοι εμείς και τα προβλήματά μας εξακολουθούμε να είμαστε «μια καυτή πατάτα» ή ένας «μουντζούρης» που κανένας δε θέλει να αναλάβει. (Ας διαλέξουμε ανάμεσα στα δύο). Ένα όνειρο ήταν, λοιπόν, η εθνική ομοψυχία. Ένα όνειρο ανοιξιάτικου απομεσήμερου… Η αμείλικτη πραγματικότητα πάλι μπροστά μας, η απελπισία, η ανασφάλεια, η ακυβερνησία, δαμόκλειος σπάθη πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Σε δεύτερο χρόνο: φίλοι εφοδιάζουν τα ντουλάπια τους με τρόφιμα, φοβούμενοι την πείνα που προοιωνίζονται οι φήμες, ενώ άλλοι καταχωνιάζουν τα λιγοστά ευρώ τους ή στέλνουν τα περισσότερα σε ασφαλείς τοποθετήσεις στο εξωτερικό. Κανείς δεν είναι αισιόδοξος, όλοι φοβούνται για τα χειρότερα. Φοβούνται μήπως σε λίγο διάστημα ξαναζήσουμε το ίδιο έργο και τότε οι συνέπειες θα είναι ανυπολόγιστες. Γι’ αυτό, λοιπόν, προτείνω με το ψηφοδέλτιο να μας δίνουν και ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ να ρίξουμε μαζί, μήπως και έτσι τους υποχρεώσουμε να αντιληφθούν, επιτέλους, τι ακριβώς επιθυμούμε και για ποιο λόγο ψηφίζουμε: για να έχουμε κυβέρνηση. Ο καθ’ όλα αξιοπρεπής κύριος Πικραμένος θα είναι μέχρι τότε ο πρωθυπουργός μας. Ένα είναι σίγουρο: πως το όνομά του μας ταιριάζει… Καλό επόμενο βόλι.