Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Ευχές


23 Δεκεμβρίου, ημέρα που κλείνουν τα σχολεία για τις διακοπές των Χριστουγέννων και θέλω να σας ευχηθώ από τα βάθη της καρδιάς μου Χρονια Πολλά, καλά Χριστούγεννα και να είναι ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος που πλησιάζει. Ξέρω, μας έχουν βομβαρδίσει πως θα είναι δύσκολος, χειρότερος κι από αυτόν που μας αφήνει, αλλά σε πείσμα των καιρών μπορούμε να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε την ευτυχία και το γέλιο μέσα σε μικρές καθημερινές χαρές. Αυτές, πιστεύω άλλωστε, πως έχουν και τη μεγαλύτερη αξία. Μια κάρτα φτιαγμένη απ' τα χεράκια των μικρών μου μαθητών συνοδεύει τις ευχές μου. Όπου κι αν βρίσκεστε φροντίστε να περάσετε όμορφα!

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

1928 ή... 2010;

ΕΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ 200 Π.χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη,
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική.
Είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σάς δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο τον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε,
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-
Ίσως δεν έφτασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα, είν' επικίνδυνο πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχειτι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ (1928)

Άκουσα το ποίημα αυτό λίγες βδομάδες νωρίτερα σε μια πολιτική εκπομπή και προσέτρεξα αμέσως στα άπαντα του Καβάφη να το μελετήσω με την ησυχία μου. Συγκλονίστηκα. Θαρρούσα πως είχε γραφτεί για τούτες τις δύσκολες μέρες που ζούμε, όχι το 1928 αλλά το 2010!
Τελικά ο Καβάφης, που κατά τη γνώμη μου είναι από τους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου, καταφέρνει να εμβαθύνει με τη θεϊκή του ποιητική ευαισθησία τόσο πολύ και να εσωτερικεύει σε τέτοιο βαθμό τα ανθρώπινα, ώστε να υπερβαίνει δεκαετίες και αιώνες και να είναι πάντα ζωντανά επίκαιρος.
Εσείς τι πιστεύετε; Θα ήθελα να διαβάσω τις δικές σας απόψεις.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Η παρουσίαση στον Βόλο



Πέρασαν λίγες μέρες από την παρουσίαση στο Πανεπιστήμιο Βόλου, στο Αμφιθέατρο Σαράτση, κι έρχομαι σήμερα να μιλήσω για εκείνη την μαγική βραδιά. Μια βλάβη στον υπολογιστή δε μου επέτρεψε να μοιραστώ νωρίτερα μαζί σας τις εντυπώσεις μου. Τα λόγια του καθηγητή κ. Β. Αναγνωστόπουλου και της κ. Ουρανίας Σταματιάδου ζωντάνεψαν μέσα στην αίθουσα το δημιούργημά μου και μ’ έκαναν να συγκινηθώ και να αισθανθώ υπερήφανη. Ο κ. Μαβίδης, ο διευθυντής ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου διάβασε υπέροχα τα αποσπάσματα και η θεατρική ομάδα του Συλλόγου Ποντίων δραματοποίησε ένα μικρό κομμάτι, εκείνο που έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο –εκεί όπου η Αντριανή αρνείται να φορέσει το λευκό νυφικό και ανακοινώνει την απόφασή της να παντρευτεί φορώντας το μαύρο της φόρεμα. Οι γλυκές φωνούλες της παιδικής χορωδίας στο τέλος έκλεισαν την παρουσίαση.
Κατάμεστο ήταν το αμφιθέατρο και τα λόγια του κόσμου άκρως ενθαρρυντικά. Χάρηκα που γνώρισα από κοντά ανθρώπους που αγάπησαν το πνευματικό μου «παιδί» κι άλλους που έσπευσαν να το προμηθευτούν παρακινημένοι απ’ όλη την υπέροχη παρουσίαση.
Άλλη μια εμπειρία για μένα, που με τίποτα δε φανταζόμουν πως τέτοια μαγικά συναισθήματα θα με κατέκλυζαν σε γεγονότα που θα ακολουθούσαν την έκδοσή του.
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά και από αυτή τη σελίδα τον ομότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, τον κ. Β. Αναγνωστόπουλο, που πρώτος μού απηύθυνε την πρόσκληση, όλους τους Συλλόγους και όσους συμμετείχαν στην οργάνωση και στην παρουσίαση σε τούτη την εξαιρετική και τόσο τιμητική για μένα βραδιά.