Πέρασαν λίγες μέρες από την παρουσίαση στο Πανεπιστήμιο Βόλου, στο Αμφιθέατρο Σαράτση, κι έρχομαι σήμερα να μιλήσω για εκείνη την μαγική βραδιά. Μια βλάβη στον υπολογιστή δε μου επέτρεψε να μοιραστώ νωρίτερα μαζί σας τις εντυπώσεις μου. Τα λόγια του καθηγητή κ. Β. Αναγνωστόπουλου και της κ. Ουρανίας Σταματιάδου ζωντάνεψαν μέσα στην αίθουσα το δημιούργημά μου και μ’ έκαναν να συγκινηθώ και να αισθανθώ υπερήφανη. Ο κ. Μαβίδης, ο διευθυντής ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου διάβασε υπέροχα τα αποσπάσματα και η θεατρική ομάδα του Συλλόγου Ποντίων δραματοποίησε ένα μικρό κομμάτι, εκείνο που έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο –εκεί όπου η Αντριανή αρνείται να φορέσει το λευκό νυφικό και ανακοινώνει την απόφασή της να παντρευτεί φορώντας το μαύρο της φόρεμα. Οι γλυκές φωνούλες της παιδικής χορωδίας στο τέλος έκλεισαν την παρουσίαση.
Κατάμεστο ήταν το αμφιθέατρο και τα λόγια του κόσμου άκρως ενθαρρυντικά. Χάρηκα που γνώρισα από κοντά ανθρώπους που αγάπησαν το πνευματικό μου «παιδί» κι άλλους που έσπευσαν να το προμηθευτούν παρακινημένοι απ’ όλη την υπέροχη παρουσίαση.
Άλλη μια εμπειρία για μένα, που με τίποτα δε φανταζόμουν πως τέτοια μαγικά συναισθήματα θα με κατέκλυζαν σε γεγονότα που θα ακολουθούσαν την έκδοσή του.
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά και από αυτή τη σελίδα τον ομότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, τον κ. Β. Αναγνωστόπουλο, που πρώτος μού απηύθυνε την πρόσκληση, όλους τους Συλλόγους και όσους συμμετείχαν στην οργάνωση και στην παρουσίαση σε τούτη την εξαιρετική και τόσο τιμητική για μένα βραδιά.
Χαίρομαι για 'σένα!!! Η δημιουργία είναι κάτι υπέροχο ότι και αν αφορά, πόσο μάλλον όταν αυτό έχει τη δημοσια αποδοχή! Άντε με το καλό να μας έρθεις και εδώ! Να σε γνωρίσω και από κοντά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ, Μαρίνα μου! Και βέβαια κάποια στιγμή ελπίζω να έρθω κοντά σας, αν προηγηθεί κάποια πρόσκληση. Αλλά και δίχως αυτήν μπορούμε μια χαρά να βρεθούμε μεταξύ μας, όταν με το καλό κατηφορίσω, και να γνωριστούμε από κοντά. Θα σε ενημερώσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον θα πρέπει να ανηφορίσεις γιατί -δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει- ζω πλέον...στις Βρυξέλλες! Η ψυχή μου όμως είναι στην Ελλάδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις δίκιο... Το είχα λησμονήσει... Και είναι λιγάκι δύσκολο, Μαρίνα μου, να έρθω Βρυξέλλες! Αλλά, δεν μπορεί, θα συναντηθούμε κάποτε στα πάτρια εδάφη. Μέχρι τότε... καλό είναι και το blog. Φιλιά και να περνάς καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σας μέρα κα Θεοδωρίδου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν λίγες μέρες μου έδωσε η μαμά (ποντιακής καταγωγής) μιας συμμαθήτριας της κόρης μου ( 10 χρονών) να διαβάσω το βιβλίο σας «Η Νύφη φορούσε Μαύρα».
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι συναισθήματα ξύπνησε μέσα μου αυτό το βιβλίο! Για τα δάκρυα που ακόμα και τώρα μετά από λίγες μέρες, που τελείωσα αυτό το αριστούργημα, κυλάνε στα κρυφά από τα μάτια μου, για να μην με δούνε τα παιδιά μου, δεν θέλω να πω τίποτε παραπάνω.
Πραγματικά θέλω να σας ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου για αυτό το βιβλίο, που είναι τόσο συγκλονιστικό, που σε κάνει με τόση ευκολία να μπεις στο πετσί του ρόλου, όπως λέμε, και να ζήσεις κι εσύ όλα αυτά τα καλά και τα κακά που ζει η Αντριανή, η «Μπενίμ γκιουζέλ» του Άρη της κι όχι μόνο αυτή. Τι έρωτας, τι πόνος… στο τέλος όμως και πάλι μαζί κι αυτή τη φορά για πάντα.
Βάσω μου, ευχαριστώ για τα θερμά σου λόγια. Η ιστορία του Άρη και της Αντριανής βασίζεται σ' ένα πραγματικό γεγονός κι αυτό κάνει την όλη ιστορία πολύ πιο συνταρακτική. Να είσαι καλά φίλη μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις σήμερα είδα την συνέντευξη, που δώσατε στο TV100, όπου αναφέρεστε στο ότι η ιστορία της Αντριανής και του Άρη βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Αυτό κάνει το βιβλίο σας να είναι ακόμη πιο «ζωντανό».
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο που ήθελα να ρωτήσω σχετικά με το βιβλίο σας, το χωριό Βράχος υπάρχει και στην πραγματικότητα με αυτό το όνομα; Θα μπορούσατε να μου δώσετε κάποιες πληροφορίες σχετικά με το μέρος αυτό, για να το ψάξω στο διαδίκτυο.
Ξέρετε, τόσο εγώ, όσο κι ο άντρας μου, καταγόμαστε από προσφυγικές οικογένειες και ζούμε στη Νέα Ιωνία Βόλου. Ίσως να ήταν κι αυτός ο λόγος που έχω συγκινηθεί τόσο πολύ με όλη αυτήν την ιστορία. Μετά είναι κι η ομοιότητα στα πρόσωπα, χωρίς βέβαια να υπάρχουν οι ομοιότητες στα γεγονότα. Ο χαρακτήρας όμως του Άρη, αλλά και η εξωτερική του εμφάνιση είναι σαν να βλέπω τον άντρα μου. Τι θα έκανα αν ήμουν εγώ η Αντριανή; Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες φορές ρώτησα τον εαυτό μου καθώς διάβαζα το βιβλίο σας!
Σας ευχαριστώ πραγματικά πάρα πολύ για τον χρόνο σας!
Γεια σου και πάλι, Βάσω μου! Η ιστορία, όπως ήδη σου είπα, βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά. Δεν παύει όμως να είναι ένα μυθιστόρημα. Εμπνεύστηκα το όλο βιβλίο από την ιστορία των προσφύγων της περιοχής μου, τις δυσκολίες που συνάντησαν κατά την εγκατάστασή τους, τα γεγονότα της Ιστορίας που επηρέασαν τόσο τη ζωή τους και ενέταξα εκεί την ιστορία του Άρη και της Αντριανής. Μ' αυτήν την έννοια ο Βράχος θα μπορούσε να είναι ένα από τα πολλά προσφυγικά χωριά που υπάρχουν στη δική μου περιοχή αλλά και διάσπαρτα σε άλλες περιοχές της Ελλάδας μας. Μου λες πως ο Άρης μοιάζει στο χαρακτήρα και στην εμφάνιση στον άντρα σου. Ο πραγματικός Άρης έμοιαζε κι εκείνος μ' αυτόν που περιγράφω, τουλάχιστον εξωτερικά. Ήταν ένας σύγχρονος Ηρακλής. Ωστόσο εγώ ποτέ δεν τον γνώρισα κι επομένως ο χαρακτήρας του είναι καθαρά προϊόν της φαντασίας μου. Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου κι ελπίζω να τα ξαναπούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή