Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

όσο ζω μαθαίνω...

Τι παράξενο... Μόλις τώρα διαπίστωσα πως δεν είχα βάλει εξώφυλλο της 'νύφης' μου στο ιστολόγιό μου! Κι έτσι, με αφορμή το καινούριο site του εκδοτικού μας οίκου κάνω τούτη την προσθήκη έστω και καθυστερημένα. Όπως καθυστερημένα ανακάλυψα τον τρόπο να μπαίνω και να σχολιάζω στα blogs των 'συναδέλφων'. Ζητώ συγνώμη, λοιπόν, γιατί θα έπρεπε ήδη να έχω ευχαριστήσει κάποιους ανθρώπους για το γεγονός πως είχαν την καλοσύνη να ασχοληθούν με το βιβλίο μου κι εμένα. Αλλά, είπαμε... όσο ζούμε μαθαίνουμε. Κι όλα αυτά είναι τόσο καινούρια για μένα...

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

θλίψη

Μέρες θέλω να γράψω κάτι, αλλά το σφίξιμο στην καρδιά δε με αφήνει. Οι εικόνες τρόμου στην οθόνη της τηλεόρασής μας, ο χαμός νέων αθώων, η ευκολία με την οποία κάποιοι ξεκληρίζουν ανθρώπινες υπάρξεις, με ταράζουν για άλλη μια φορά. Πραγματικά η ιστορία επαναλαμβάνεται... Έχοντας ζωντανά στο μυαλό μου τα συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα του εικοστού αιώνα, αυτό μου έρχεται στο νου: Πόσο τελικά δε διδασκόμαστε απ' την ιστορία μας. Και λαός που δε διδάσκεται απ' αυτήν πέφτει ξανά και ξανά στα ίδια λάθη.
Αυτή τη στιγμή, τη στιγμή της θλίψης για τις ζωές που χάθηκαν, για την κατάντια της πατρίδας μας, για το γεγονός ότι τούτη την περήφανη χώρα την κατέστησαν περίγελο της οικουμένης στις καλύτερες στιγμές του νεοελληνικού μας βίου, δίχως πολέμους,δίχως κινήματα και δικτατορίες, δίχως συγκλονιστικές φυσικές καταστροφές, με ιδανικές συνθήκες να μεγαλουργήσουμε, το μόνο που θέλω είναι να ενώσω τη φωνή μου με τη φωνή των περισσότερων Ελλήνων και να πω:"οι υπεύθυνοι πρέπει να πληρώσουν!"
Επιτέλους! Για να μπορέσουμε να πούμε τελικά πως μάθαμε, για να μπορέσουμε να αντικρίσουμε ξανά τον κόσμο με το κεφάλι ψηλά. ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ!