Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Οι δυστυχίες των άλλων

Το καλοκαιράκι φεύγει πια, σβήνουν οι τελευταίες μέρες του γεμάτες ζέστη κι εμείς μένουμε με μια ακόμη ανάμνηση στην καρδιά. Πικρόγλυκη η γεύση του φέτος. θάλασσα, ήλιος και φεγγάρι, ανάμεικτα με μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και αγωνία. Ωστόσο, μια ανάμνηση σίγουρα θα μείνει μέσα μου, να μου θυμίζει πως όσα φαίνονται σημαντικά για εμάς, είναι ασήμαντα για άλλους, που η ζωή τους κυλά μονίμως μέσα στη δυστυχία.
Λευκάδα, Νυδρί, πρώτη βραδιά των διακοπών. Όμορφη νύχτα, λίγο πιο ζεστή απ’ ό,τι θα θέλαμε, μα όμορφη. Το φεγγάρι αρμενίζει στον ουρανό, τ’ αστέρια λάμπουν, ενώ τα φώτα γύρω μας χλωμιάζουν τη λάμψη τους. Καθόμαστε σε μια ταβέρνα κατάμεστη κυρίως από ξένους τουρίστες, παρέα με ένα ζευγάρι φίλων. Συζητάμε τα τρέχοντα γεγονότα, την ανασφάλεια που κυριαρχεί στη ζωή μας, το μέλλον που διαφαίνεται δυσοίωνο. Μια παιδική φωνή διακόπτει την κουβέντα μας.
«Μου δίνεις ένα ευρώ;» Κοιτάζω το τσιγγανάκι που μου μιλάει. Ένα κοριτσάκι γύρω στα έξι.
«Γιατί ζητάς χρήματα απ’ τους ανθρώπους;» Τη ρωτάω. «Δε σου είπαν πως δεν είναι σωστό αυτό; Τι θα τα κάνεις;»
«Θα τα δώσω στη μάνα μου», μου λέει. «Εκείνη μου είπε…»
«Τι θα τα κάνει η μάνα σου; Θα σου αγοράσει φαγητό;»
«Όχι», μου απαντά με παιδική αφέλεια. «Εκείνη τα θέλει για τσιγάρα και καφέδες. Όλη μέρα καπνίζει τσιγάρα και πίνει καφέδες».
«Άκουσε να δεις», της μιλά ο άντρας μου παρεμβαίνοντας. «Θα κάνουμε μια συμφωνία. Χρήματα δε θα σου δώσουμε, αλλά αν πεινάς θα σου παραγγείλουμε κάτι να φας».
Τα μάτια της αστράφτουν. «Εντάξει!» συμφωνεί αμέσως.
«Τι θέλεις;» τη ρωτά. «Πίτα», του λέει με λαχτάρα.
«Εδώ δεν έχει πίτα με γύρο. Ταβέρνα είναι. Θέλεις ένα μπιφτέκι; Πήρα εγώ και είναι πολύ καλό».
«Εντάξει», του απαντά. «Να έχει και πατάτες…»
Πιάνουμε την κουβέντα μαζί του όσο περιμένουμε να ετοιμαστεί η παραγγελία. Οι ξένοι τουρίστες μάς κοιτάζουν με περιέργεια. Τους αγνοούμε. Μας εξηγεί πως έχει άλλα πέντε αδέρφια και δυο πολύ μεγάλα από άλλο γάμο του πατέρα της.
«Μόλις βγήκε απ’ τη φυλακή», διευκρινίζει. Δε μοιάζει να ντρέπεται γι’ αυτό. Μάλλον το θεωρεί φυσιολογικό. «Κι έχει κι άλλες πέντε δίκες ακόμα. Γι’ αυτό θα μείνουμε λίγο καιρό στη Λευκάδα και στα Γιάννενα. Εγώ γεννήθηκα στη Ρόδο», λέει μετά και διακρίνω μια κάποια περηφάνια στα λόγια της. «Κι είχαμε κι ένα μωρό, αλλά έπεσε στο μπάνιο. Μας το έδειξε η μάνα. Ήταν μαύρο απ’ τους καφέδες και τα τσιγάρα της». Καταλαβαίνω πως εννοεί ότι η μάνα της απέβαλε. «Α, η μια αδερφή μου παντρεύτηκε», συνεχίζει. «Ήταν πολύ άσπρη και την αρπάξανε…»
«Τι εννοείς;» Κάνω πως δεν καταλαβαίνω. «Να, άσπρη, εδώ» λέει και σέρνει το μελαψό χεράκι της πάνω στο μάγουλό της.
«Πόσων χρόνων ήταν;» τη ρωτώ. «Δεκατρία», μου απαντά και σφίγγεται η καρδιά μου. Τι κόσμος είναι αυτός που θεωρεί τα δεκατρία καλή ηλικία για γάμο; Τη ρωτώ κατόπιν αν πηγαίνει σχολείο, αφού της εξηγώ πως είμαι δασκάλα.
«Όχι», λέει με μελαγχολία. «Θα ήθελες όμως;» την πιέζω. «Ναι», απαντά. «Θα μου άρεσε να μάθω να γράφω, να έτσι…» Κάνει πως γράφει πάνω στο χάρτινο τραπεζομάντιλο της ταβέρνας. «Αλλά ποτέ δε στεκόμαστε πολύ σε ένα μέρος…»
Το φαγητό έρχεται επιτέλους μέσα σε αλουμινένιο πιάτο. Ο εστιάτορας αρνείται να πάρει χρήματα γι’ αυτό. Σηκωνόμαστε να φύγουμε. Εκείνη το έχει πάρει με λαχτάρα και έχει καθίσει στο πεζούλι του πεζοδρομίου να το φάει. Ένα άλλο κοριτσάκι μεγαλύτερο που της μοιάζει την πλησιάζει και κάθεται σιμά της. Βλέπουμε τα δυο μελαχρινά κεφαλάκια το ένα δίπλα στο άλλο να σκύβουν πάνω στο φαγητό. Τι νοιάζονται αυτά για τα μνημόνια και όλα τα συναφή; Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος τους δεν τα εμπεριέχει. Στο νου μου έρχονται οι στίχοι του ποιητή:
Χειμώνας άγριος, μα η φωτιά καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.
Ριγώ παρόλο που είναι κατακαλόκαιρο. Γυρνάμε κι απομακρυνόμαστε αργά.

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Όμορφες στιγμές

Μέρες γεμάτες όμορφες στιγμές οι προηγούμενες κι έρχομαι να τις μοιραστώ μαζί σας. Η αρχή έγινε στις 2 του Μάη, στη Φλώρινα, όπου πήγα καλεσμένη του νεοσύστατου συλλόγου αναγνωστών της πόλης. Σ' ένα πανέμορφο πέτρινο ξενοδοχείο, μέσα σε κλίμα θερμό, έγινε η συζήτηση για το πρώτο μου βιβλίο "Η Νύφη φορούσε Μαύρα" και κατόπιν μου ζήτησαν να τους πω λίγα λόγια για το νέο μου βιβλίο το "Πες μου αν με θυμάσαι". Δυστυχώς, όπως μου συμβαίνει συχνά, μια και δεν έχω ακόμα συνηθίσει σ' όλες αυτές της εκδηλώσεις, ξέχασα τη φωτογραφική μου μηχανή και τα κορίτσια με τα οποία φωτογραφήθηκα δε μου έστειλαν ακόμη αντίγραφα. Ωστόσο, μου είχαν μια μεγάλη έκπληξη, ένα πορτρέτο της "Νύφης" μου μέσα σε υπέροχη κορνίζα, το οποίο κρέμασα άμα τη επιστροφή μου στο σαλόνι του σπιτιού μου. Η καλλιτέχνης, η Μαρία Κραβαρίτη, είναι υπεύθυνη του καλλιτεχνικού εργαστηρίου και το ταλέντο της φαίνεται στη φωτογραφία που παραθέτω. Σ' ευχαριστώ και πάλι, Μαρία μου, κι εσένα και όλες τις υπόλοιπες κοπέλες που μου έκαναν την τιμή να παρευρεθούν στη συνάντησή μας.

6 του Μάη και σειρά είχε η Διεθνής έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, όπου έγινε και η παρουσίαση του "Πες μου αν με θυμάσαι". Ευχαριστώ τη Λένα Μαντά που είχε την καλοσύνη να μιλήσει γι' αυτό, όπως και για τα άλλα δυο βιβλία που παρουσιάζονταν μαζί, "Το ταξίδι της Φωτιάς" της Σοφίας Βόικου και "Η αγάπη είναι πόλεμος" της Χαράς Ανδρεΐδου, όπως και όλους του φίλους και συγγενείς που παρευρέθηκαν. Ένα ιδιαίτερο "ευχαριστώ" οφείλω στη Δέσποινα, την αγαπημένη μου αναγνώστρια, που ταξίδεψε απ' τον τόπο της στη Θεσσαλονίκη ειδικά για μένα κι έφτασε στην παρουσίαση με τα λουλούδια στα χέρια, το γλυκό της χαμόγελο και την αγάπη της.

Τρεις γεμάτες μέρες πέρασαν εκεί και τη Δευτέρα σειρά είχε ο ΣΣ Μουριών, όπου ήμουν καλεσμένη του Γυμνασίου - Λυκείου για την παρουσίαση της "Νύφης" που είχε ετοιμάσει η καθηγήτρια Χαρούλα Χρυσουλίδου μαζί με τους μαθητές. Προηγήθηκε η εκδήλωσή τους για τη γενοκτονία των Ποντίων κι ακολούθησε αυτή του βιβλίου. Εξαιρετική η δουλειά που έκαναν οι μαθήτριες που είχαν αναλάβει την παρουσίασή του. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν οι παρατηρήσεις τους που αποδείκνυαν το γεγονός πως δεν είχαν μείνει στην επιφάνεια του βιβλίου αλλά εμβάθυναν σ' αυτό. Σας ευχαριστώ, παιδιά, για όλα κι εσάς και την κ.Χρυσουλίδου που επέλεξε το βιβλίο μου για την εκδήλωση αυτή, αλλά και τον σύλλογο γονέων που παρευρέθηκε, δωρίζοντάς μου μάλιστα στο τέλος και μια όμορφη πένα. Έτσι τώρα κι εγώ, όπως κάθε συγγραφέας που σέβεται τον... εαυτό του, τη διαθέτω χάρη στις ευγενικές μητέρες των παιδιών.

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Μάιος και ... Διεθνής Έκθεση Βιβλίου

Καλό μήνα, αφού ο Μάιος είναι κιόλας εδώ, κατσούφης και υγρός αλλά γεμάτος λουλούδια φορτωμένα σταγόνες βροχής. Μαζί του φέτος και η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, που έχει προγραμματιστεί από 5-8 του μήνα. Σας περιμένουμε να γνωριστούμε από κοντά, να πάρετε μέρος στις παρουσιάσεις βιβλίων και στις συζητήσεις που θα ακολουθήσουν.
Το "Πες μου αν με θυμάσαι", μαζί με άλλα δυο βιβλία των εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ, "Το ταξίδι της Φωτιάς" της φίλης μου Σοφίας Βόικου και εκείνο της επίσης Θεσσαλονικιάς Χαράς Ανδρεΐδου "Η αγάπη είναι πόλεμος" θα έχουν την τιμητική τους την Παρασκευή 6 Μαΐου, στις 6 το απόγευμα, στην αίθουσα 15. Σας προσκαλούμε, λοιπόν, να παρακολουθήσετε την εκδήλωση και να συμμετέχετε στη συζήτηση που θα ακολουθήσει.
Καλή αντάμωση στην αγαπημένη μου πόλη...

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Πες μου αν με θυμάσαι

Ένας χρόνος σχεδόν έχει περάσει από τη μέρα που το πρώτο μου βιβλίο, «Η Νύφη Φορούσε Μαύρα», άρχισε το μαγικό ταξίδι του στα χέρια τα δικά σας, των αναγνωστών, και θέλω σήμερα για άλλη μια φορά να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου, που το αγκαλιάσατε με αγάπη. Τα σχόλιά σας, η κριτική σας, όσα γράψατε ή και πολλοί από εσάς μου είπατε προσωπικά ήταν η κινητήρια δύναμη για να προχωρήσω παρακάτω. Δεν ξέρω αν θα το έκανα δίχως τη δική σας ενθάρρυνση.
Το δεύτερο βιβλίο μου με τον τίτλο «Πες μου αν με θυμάσαι» θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία περίπου στα μέσα Μάρτη, για ν’ αρχίσει το δικό του ταξίδι. Αν η «Νύφη» είναι ένα βιβλίο μνήμης, αυτό θα το χαρακτήριζα βιβλίο συναισθημάτων. Δε θα πω τίποτε παραπάνω, αφού κυριολεκτικά με στράγγισε στη διάρκεια της συγγραφής του – θα καταλάβετε όσοι το διαβάσετε. Το εξώφυλλό του δίπλα θα σας παραπέμψει στο site του εκδοτικού οίκου ΨΥΧΟΓΙΟΣ και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, για να πάρετε μια μικρή γεύση.
Καλή αντάμωση, λοιπόν, στις σελίδες του…