Μια φορά κι έναν καιρό... ήταν ένα δάσος

Έτσι θα αρχίζουν μετά από μερικά χρόνια τις αφηγήσεις τους τα παιδιά και τα εγγόνια μας στα δικά τους παιδιά, όταν αναφέρονται στα δάση της Ελλάδας.
Μια φορά κι έναν καιρό... σαν παραμύθι, ή μάλλον, σαν ιστορία φρίκης.
Δε θα αναφερθώ στα δάση που κάηκαν, παρανάλωμα σ' ένα αδιάφορο ή παράνομο κράτος, ούτε σ' όλα τα δάση της πατρίδας μας...
θα μιλήσω μονάχα για τα δάση της ιδιαίτερης όμορφης πατρίδας μου, της Αλμωπίας.
Τόπος περιστοιχισμένος από πανύψηλες οροσειρές: Βόρας, Τζένα, Πάικο.
Βουνοκορφές στολισμένες με αιωνόβια δέντρα, δάση οξιάς, βαλανιδιάς, έλατου.
Πόσο ψηλά θα έπρεπε να βρίσκονται, για να μην τα φτάνει χέρι ανθρώπου; Πού έπρεπε να κρυφτούν για να καταφέρουν να επιβιώσουν σ' αυτή τη χώρα και μαζί τους όλη η χλωρίδα και η πανίδα που βρίσκει καταφύγιο εκεί;
Είναι ο καιρός που κατεβαίνουν τα φορτηγά τούτες οι μέρες φορτωμένα με τεράστιους κορμούς, που μοιάζουν με γίγαντες νικημένους σε άνιση μάχη.
Δε θα μιλήσω για τα νόμιμα. Έχουν άδειες και κόβουν τα γέρικα δέντρα, αυτά που τους έχει ορίσει το δασαρχείο – έτσι, τουλάχιστον, υποθέτω – πληρώνουν φόρους στο ελληνικό κράτος και όλα τα συναφή.
Θα μιλήσω για κείνα που κατεβαίνουν, μόλις η νύχτα απλώσει τα πέπλα της κι όλα όσα συμβαίνουν κρύβονται μέσα στο σκότος. Σαν παράνομοι λαθρομετανάστες οι λαθροϋλοτόμοι, με πινακίδες ανύπαρκτες ή καταλασπωμένες, κάνουν την επέλασή τους στους βουνίσιους και επαρχιακούς δρόμους, έχοντας επιτελέσει με μαεστρία το έγκλημά τους. Κορμοί κομμένοι ανεξέλεγκτα από τα δάση μας, που αφανίζονται με γοργούς ρυθμούς θα ζεστάνουν τις κρύες κάμαρές μας το χειμώνα, τα χέρια και τα κορμιά μας, παγώνοντας ταυτόχρονα την ανθρωπιά μας. Γιατί εγκληματίες δεν είναι μόνον όσοι παράνομα υλοτομούν, είναι κι εκείνοι που γίνονται αποδέκτες τούτης της παρανομίας κι αγοράζουν ξυλεία δίχως παραστατικά, δίχως αποδείξεις. Πολλαπλό, για άλλη μια φορά, το έγκλημα. Ενάντια στη φύση, ενάντια στις μελλοντικές γενιές, ενάντια στην οικονομία της χώρας που παραπαίει στο χείλος του γκρεμού.
Το κράτος και πάλι ο μεγάλος “απών”, το δασαρχείο “απών”, η οικολογική συνείδηση απούσα. Κι όλοι εμείς, αδρανείς θεατές για άλλη μια φορά σ' ένα έγκλημα κατά του εαυτού μας και των μελλοντικών γενεών. Ακούσιοι συνεργοί σ' αυτό, μας αρέσει δε μας αρέσει...