ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ 2015 ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ

Ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά αυτή που σβήνει. Δεν προχωρώ σε τούτη την ανάρτηση όμως για να σχολιάσω τα πολιτικά γεγονότα. Τα βιώσαμε όλοι μας και καθένας τα αξιολογεί κατά το δοκούν. Ήθελα μόνο να αναφερθώ μια τελευταία φορά στο σπίτι του μεγάλου μας λογοτέχνη και συντοπίτη μου Μενέλαου Λουντέμη, το οποίο κατεδαφίστηκε μέσα στο 2015.

Ήταν το 1983, επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη, που  ο νεοσύστατος τότε Μορφωτικός Σύλλογος Εξαπλατάνου με την επωνυμία «Μενέλαος Λουντέμης» φρόντισε να χαρακτηριστεί ως διατηρητέο το σπίτι στο οποίο έζησε με τον έφηβο γιο της Τάκη (Μενέλαο Λουντέμη) η οικογένεια Βαλασιάδη από το 1927 και μετά. Η επιγραφή «Το σπίτι του Μενέλαου Λουντέμη» χαραγμένη σε μάρμαρο εντοιχίστηκε στον εξωτερικό του τοίχο  σε μια όμορφη τελετή από τα χέρια του Γιώργου Βαλέτα (φιλόλογος, λογοτέχνης και κριτικός λογοτεχνίας), παρόντων και άλλων ανθρώπων των γραμμάτων που είχαν γνωρίσει κι αγαπήσει τον λογοτέχνη.

Από τότε πέρασαν δεκαετίες αρκετές. Η χώρα έζησε μέρες ευμάρειας. Τα χρήματα (δανεικά ή όχι, άσχετο) πηγαινοέρχονταν, γεμίζοντας ενίοτε τις τσέπες των επιτήδειων, μα ουδέποτε περίσσεψαν για τη διατήρηση τούτου του σπιτιού, που ρήμαζε παραμελημένο. Τα τελευταία χρόνια κατάντησε «κουκουλοφόρος», καθώς τούτο τουλάχιστον εδέησε να το φροντίσει η πολιτεία: να το σκεπάσει μ’ ένα ολόμαυρο δίχτυ, ώστε τα χαλάσματά του να πέφτουν στο εσωτερικό του κι όχι στις κεφαλές των διερχόμενων. Δάκρυα και θλίψη προκαλούσε σ’ όλους εμάς που ζήσαμε τις μέρες εκείνες του 1983 κι ελπίσαμε ότι το συγκεκριμένο οίκημα θα γίνει τόπος μουσείου και «προσκυνήματος» στον μεγάλο μας λογοτέχνη. Είχε καιρό που εγώ προσωπικά αλλά και άλλοι πολλοί φρονούσαμε πως έπρεπε να γκρεμιστεί. Αφού δεν μπορούσε πλέον να σωθεί, τουλάχιστον  έπρεπε να πάψει να υπάρχει αυτή η εικόνα του αίσχους. Ο ίδιος ο λογοτέχνης, αν βρισκόταν ανάμεσά μας, ίσως δεν είχε εκπλαγεί απ’ την εξέλιξη της υπόθεσης. Αυτή η πατρίδα, η πατρίδα του, τον είχε πληγώσει με πολλούς τρόπους όσο ζούσε. Τώρα, αν θα χτιστεί ένα πανομοιότυπο στη θέση του, όπως είναι από καιρό το σχέδιο της πολιτείας (στα χαρτιά πάντα), είναι αμφίβολο. Εδώ δε βρέθηκαν τα χρήματα την εποχή των παχιών - τουλάχιστον κατ’ όνομα- αγελάδων-, θα βρεθούν τώρα που είμαστε στις ισχνές;

Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να κλείσω αισιόδοξα, μια και βρισκόμαστε στο κατώφλι νέας χρονιάς. Εύχομαι, φίλοι μου, ν’ αφήσουμε πίσω τις παλιές συνήθειες και  τα μειονεκτήματα του γένους μας. Εύχομαι να αφήσουμε χώρο μόνο στα πλεονεκτήματά μας και με σκληρή δουλειά, ομοψυχία και αισιοδοξία να χτίσουμε την Ελλάδα όπως οι περισσότεροι από μας την ονειρευόμαστε.

Χρόνια Πολλά! Καλή χρονιά σε  όλους!

                      Η επιγραφή. Πετάχτηκε κι αυτή μαζί με τα χαλάσματα του σπιτιού.

                                                           Το σπίτι "κουκουλοφόρος"

Ό,τι απέμεινε στη θέση του. Μια άδεια αλάνα.