Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

Δύσκολες μέρες, δύσκολα χρόνια. Βαριά μελαγχολία δέρνει ζωές και ψυχές. Το αύριο άδηλο, το σήμερα ανασφαλές, τα μηνύματα καιρών και ανθρώπων απογοητευτικά.
Πριν λίγες μέρες ήμουν σίγουρη πως δεν υπάρχει ελπίδα. Πριν λίγες μέρες η εκ φύσεως αισιοδοξία μου έδειχνε να έχει σβήσει. Όσα συναντούσα γύρω μου δεν άφηναν περιθώρια να τραφεί, να βρει λίγο έστω οξυγόνο, κάτι ν’ αρπαχτεί να φουντώσει ξανά. Και πώς να γίνει αυτό, δηλαδή, όταν η δυστυχία πολλαπλασιάζεται, ο πόνος περισσεύει, τα χρέη των ανθρώπων διογκώνονται εξαιτίας της συγκυρίας δυσανάλογα με τα έσοδά τους που όσο πάει και λιγοστεύουν, ενώ οι πολίτες, οι περισσότεροι, μοιραίοι και αμέριμνοι, συνεχίζουν την παλιά τους τακτική της φοροδιαφυγής, του ρουσφετιού, της ηθελημένης άγνοιας για την κατρακύλα της χώρας;
Δίνεις μάχη για να πάρεις μια απλή απόδειξη, οι προτάσεις να συμμετέχεις κι εσύ στο πάρτι του «όλοι το ίδιο κάνουν, γιατί όχι κι εσύ» έρχονται σωρηδόν καθημερινά στην παραμικρή συναλλαγή…
«Σαράντα τοις εκατό έκπτωση κάνω», μας είπε τις προάλλες ιδιοκτήτρια καταστήματος στη Θεσσαλονίκη. Χαμήλωσε τη φωνή της: «αλλά, αν δε θέλετε απόδειξη, σας κάνω πενήντα…» Δηλαδή, κυρία μου, από το 23% του ΦΠΑ 13 εσύ, 10 ο πελάτης, τίποτε το κράτος απ’ το οποίο έχουμε την απαίτηση να φροντίζει για τα νοσοκομεία μας, τα σχολεία των παιδιών μας, τους δρόμους μας…
«Πού ζεις εσύ!» Η απαξιωτική της φράση, όταν της επισήμανα πως και τέτοιες πρακτικές μαζί με άλλες μας οδήγησαν εκεί που βρισκόμαστε, για ν’ ακολουθήσει η φραστική της επίθεση για τα χαράτσια κι όλα τα υπόλοιπα που σαν καταιγίδα πέφτουν πάνω μας, λες και η συμπεριφορά των ομοίων της ήταν διαφορετική στις εποχές της μοιραίας αμεριμνησίας.
Έφυγα θυμωμένη. Εντάξει, γνωρίζω πως το κράτος μας απέχει πολύ από το να είναι αποτελεσματικό, φιλικό στον πολίτη, εξυπηρετικό. Εχθρικό θα το χαρακτήριζα κι εγώ. Αλλά αποτελεί αυτό άλλοθι για τη δική μας ανομία; ‘Τέλειωσε η χώρα’, σκεφτόμουν βαδίζοντας στην Εγνατία.
Ευτυχώς, λίγες μόνο μέρες αργότερα, πήρα το οξυγόνο που χρειαζόμουν για να φουντώσουν οι ελπίδες μου πως τίποτε δεν τελείωσε ακόμα.
«Δε θέλω χρήματα!» Δυο φορές αρνήθηκε νεαρός ιδιώτης γιατρός να πληρωθεί, παρ’ όλο που μας συμβούλεψε και δια ζώσης και δια τηλεφώνου, επειδή δε χρειάστηκε να εξετάσει την ηλικιωμένη συγγενή μας, αποτρέποντάς μας συνάμα από μια δαπανηρή και οδυνηρή εξέταση. «Εγώ χρήματα θα βγάλω απ’ την εξέταση, αλλά δε χρειάζεται να την ταλαιπωρήσουμε», μας συμβούλεψε, αφήνοντάς μας έκπληκτους συνιστώντας μας μια άλλη ευκολότερη εξέταση και γράφοντάς μας ύστερα από αυτήν θεραπευτική αγωγή για την ασθενή.
«Πού ζεις εσύ;» έπρεπε ν’ αναφωνήσω κι εγώ με τη σειρά μου τη φράση που μου είχε πετάξει στη Θεσσαλονίκη η ιδιοκτήτρια του καταστήματος. Αντί γι’ αυτό προτίμησα ν’ αφήσω την ετοιμοθάνατη αισιοδοξία μου ν’ ανθήσει και πάλι.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι, Ελλάδα μου, μη φοβάσαι. Δεν πεθαίνεις…

3 σχόλια:

  1. Xαίρομαι που "ακούω" ξανά τη "φωνή σου"!
    Πριν 3 χρόνια ο γαμπρός μου έγινε μάρτυρας του παρακάτω γεγονότος στη Γερμανία:
    Έλληνας πήγε να αγοράσει τρακτέρ από τη Γερμανία και προκειμένου να του κάνει καλύτερη τιμή είπε στο Γερμανό μαγαζάτορα να μην του κόψει απόδειξη και να του μειώσει την τιμή. Τότε ο Γερμανός γυρίζει, τον κοιτάζει με απέχθεια και του λέει:" Αν το κάνω αυτό θα κερδίσεις εσύ, θα κερδίσω εγώ, αλλά το κράτος μου δε θα κερδίσει τίποτα!" Άφωνος ο Έλληνας, αποσβολωμένος και ο γαμπρός μου!!!
    Το κράτος μας βέβαια δεν είναι Γερμανία! Δεν έχει σειρά, δεν είναι φερέγγυο, δεν αγαπάει τον πολίτη για να το αγαπάει και αυτός! Όμως πιστεύω ότι μπορούμε και μόνοι μας να κάνουμε πράξεις για να βελτιώσουμε πράγματα! Δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε το κράτος σε όλα...
    Μπορούμε να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ;;;
    Αληθινοί, τίμιοι, ευαίσθητοι, αλληλέγγυοι, πραμγατικοί ΑΝΘΡΩΠΟΙ;;;
    Μπορούμε!!!!!!!!! Το απέδειξε ο γιατρός σου!
    Άρα μένει το....ΘΕΛΟΥΜΕ;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από την αισιοδοξία στην απαισιοδοξία... πόσες φορές την μέρα;
    Μακάρι να μπορούσε να σας καθορίσει την δόση ο γιατρός.
    Όσοι δεν τρελαθούμε, ίσως ζήσουμε σε μια καλύτερη Ελλάδα.
    Παίρνω το θάρρος και αντιγράφω την ανάρτηση σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γεια σου, Μαρίνα μου! Κι εγώ χαίρομαι που ξαναεπικοινωνούμε. Δυστυχώς, έτσι είναι. Το κράτος μας δεν έχει καμιά σχέση με τα υπόλοιπα της Δυτικής Ευρώπης. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία να συμπεριφερόμαστε ασυνείδητα κι εμείς. Στο κάτω κάτω καθένας μας πρέπει να είναι υπόλογος μονάχα στον εαυτό του, στη συνείδησή του και σε κανέναν άλλο. Κι ευτυχώς υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι στην πατρίδα μας.

    Έχεις δίκιο αγαπητέ Μάνο. Στο τέλος θα τρελαθούμε όλοι εδώ που ζούμε και θα χρειαζόμαστε... ψυχοφάρμακα. Ευτυχώς εμένα με σώζει το γεγονός πως είμαι εκ πεποιθήσεως κατά των... φαρμάκων, οπότε ψάχνω άλλους τρόπους να ισορροπώ.
    Εννοείτε πως μπορείς να αντιγράψεις την ανάρτηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή